243725736716855000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

10/11 czerwca

 

Krukowate ożywiają się rankami. Obsiadają wierzchołki. Kraczą. Przekrzykują się. Znaczą teren. I tak niemal do południa, póki słońce nie rozpędzi towarzystwa. Po południu w środku robi się duszno. Pierzchną usta. Pocą się stopy. Żadna czynność nie podlega negocjacji. Pozostają krótkie noce, intensywne w swej jałowości.

Czy jeszcze czegoś poszukuję? Wydaje mi się, że nie, że już wszystko znalazłem. To, co było porozrzucane, wielokrotnie odnajdywałem, porządkowałem, składałem, ładnie to ujmując, w całość, by za chwilę rozrzucić, pogubić.

Reklamy

1981641046217180000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

utensylia

 

Nie być sobą, ograniczyć się do przepływu intensywności, łatwo powiedzieć. Zapomnieć o sobie, o wymaganiach ja, teoretyzujmy sobie, teoretyzujmy panie miły, terroryzujmy.

Wszystko drażni. Każde słowo, każdy ukośnik, przecinek, ogonek wzbudza irrytację.

31903676490304600000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

tu był mój typowy wkurw na takie „dziennikarstwo”

 

37845458344187300000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

Bo każde wejście tam było uruchomieniem pewnego sposobu myślenia, a nie chciał myśleć w ten sposób. Muzeum twarzy uszeregowanych według  jasnego, narzuconego kryterium. Zestaw przewidywalnych bodźców oddziałujących z przewidywalnych stron, echo, echo, ego. Wyświetlany w pierwszej kolejności format odstręczającego rozbawienia. Dlatego nie wchodzi.

20341574322680400000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

Klon, Ukrop, Urwis Żółw

 

Zawdzięczam odkrycie Tydelii połączeniu fotografowania i internetu. Fotografowanie zaniepokoiło mnie podczas głębokiego snu w altanie w ogrodzie należącym do mojego najlepszego przyjaciela, którego inicjały postanowiłem zachować dla siebie, internet towarzyszył mi od najwcześniejszych lat dzieciństwa. Ów pozbawiony inicjałów przyjaciel, który owego upalnego popołudnia zajęty był przeglądaniem rodzinnego albumu, zauważył podczas mego snu, że niemal na każdej grupowej fotografii chowam się za plecami stojącej przede mną osoby, zaś ja, tuż po przebudzeniu, dokładnie zrelacjonowałem mu swój sen, w którym na próżno usiłował przepołowić skorupę ogromnego, odznaczającego się niezwykłym poczuciem humoru żółwia – za każdym razem, gdy zbliżał się do niego z piłą spalinową, żółw ów wykonywał zręczny unik, co więcej, za pomocą smartfona robił mojemu przyjacielowi kompromitujące zdjęcie, po czym od razu wrzucał je na facebooka. Podczas gwałtownej wymiany zdań, która zaraz potem nastąpiła, obaj doszliśmy do wniosku, że syrop klonowy bywa wstrętny.

Następnego dnia mój pozbawiony inicjałów przyjaciel zadzwonił do mnie z Buenos Aires. Powiedział, że ma przed oczyma zdanie, na które natrafił przypadkowo w archiwum internetu, znajdując się dokładnie nad Oceanem Atlantyckim. Zdanie owo brzmiało: „Zabija się człowieka, każąc mu pozować do fotografii”. Powiedziałem mu, zgodnie z prawdą, że chętnie zobaczyłbym to zdanie. Kilka lat później podesłał mi link. W taki oto sposób dotarłem w końcu do Tydelii.

985864329041133000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

dwie książki

 

Wczoraj w nocy, tuż przed snem, przypomniałem sobie dwie książki formacyjne, a właściwie widmowe zarysy ich okładek (nie potrafię odnaleźć w sieci). Po pierwszą z nich (przetrzebioną i bez okładki) sięgam teraz, by przytoczyć; autora: W. Jan, tytuł: „Statek fenicki”, wydawnictwo: „Prasa  wojskowa”, nakład: 15 tys. egzemplarzy. Książka ukazała się w 1950 roku (wydanie drugie, uzupełnione i poprawione), przełożona została z rosyjskiego przez Martę Malicką i opatrzona rysunkami art. mal. W. Bechtiejewa. Odnalazłem ją szybko, naturalnie bez kartki, na której znajdował się alfabet fenicki, a którą wtedy wyrwałem, przyciąłem w ząbki na ojcowskiej obcinarce do zdjęć i ukryłem w trawie pod tamtym domem, zabezpieczywszy dołek szkłem i pokrzywami. Zrobiłem tak, gdyż sądziłem, że zawiera w sobie największą tajemnicę ludzkości.
Druga z książek, zatytułowana „Raku”, po której nie pozostał żaden materialny ślad, posiadająca (z tego co pamiętam) więcej zdjęć niż treści, opowiadała o (teraz to wiem) japońskiej technologii wypalania ceramiki w warunkach naturalnych, o której to technologii przekazywał wiedzę grupce dzieci (w praktyce) nauczyciel. Pamiętam, że całe to milczące, odziane w kurty i palta towarzystwo snuło się po jesiennych łąkach i polach, przysiadając od czasu do czasu to tu, to tam przed skleconymi naprędce z kamieni i cegieł prymitywnymi piecami, w których płonął czerwono-żółty ogień. Pamiętam, że było tam dużo ziemi, dymu, gliny, liści i kontrastujących z tym wszystkim żywych kolorów.

4953967011875060000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

Pokaż mi swoją chmurkę tagów, a powiem ci, czy będzie pogoda.

529892711006095000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

I niech sobie gadam

 

Zauważyłem zresztą, że lubicie, kiedy wpadam w ten ton. Jestem wtedy taki bardziej ludzki (mniej porąbany); nie cytuję, nie małpuję, nie popełniam wierszyków. Dobrze zatem. Korzystając z mojej chwilowej niedyspozycji, opowiem wam szybciutko pouczającą historię.

Mogę być już nieomal pewien, że wyrosłem z epoki, kiedy usuwałem, kasowałem, rzucałem w cholerę. Do takiego właśnie wniosku doszedłem dzisiaj po dokładnej, niezwykle precyzyjnej analizie mojego niedawnego zachowania. Ściślej rzecz ujmując, chodziło tym razem o tak zwane wewnętrzne rozterki związane z moim członkostwem jako W_G_Sebald w grupie Hispanohablantes na pewnym serwerze szachowym. Tak, tak, tak, przeszło rok temu, ku mojemu wielkiemu zaskoczeniu, zapisałem się do grupy! Oczywiście, nigdy w życiu nie zapisałbym się do jakiejkolwiek innej grupy, takiej jak, dajmy na to Polski Klub Szachowy,  play chess poland, czy też Polscy szachiści łączmy się!, i to nawet w przypadku, gdyby ktoś, jak w tamtej piosence, z pistoletem zaszedłby mi drogę – ale Hispanohablantes?, dlaczegóż by nie?, pomyślałem sobie wtedy. Naturalnie, ani ja Hispano, ani tym bardziej hablantes (umiem tylko bąknąć), zrobiłem to wówczas w chwili niesamowitej słabości, przystając skwapliwie na zaproszenie głównodowodzącego (nawiasem mówiąc, sympatycznego grupowego administratora).

No więc niedawno pomyślałem sobie odwrotnie. Pomyślałem sobie, że to jednak głupie należeć do grupy, a w dodatku do Hispanohablantes, i natychmiast postanowiłem usunąć stamtąd siebie, a co za tym idzie mojego W_G_Sebalda. Traf chciał, że wcześniej zerknąłem nieopatrznie na wewnętrzne forum grupy, gdzie przeczytałem, iż administrator jest  n i e s ł y c h a n i e   d u m n y  z ogólnej liczby punktów turniejowych zgromadzonych przez Hispanohablantes (ogólna liczba punktów turniejowych grupy, oczko w głowie każdego administratora grupy, to suma punktów turniejowych zgromadzonych przez poszczególnych członków grupy). Na moje nieszczęście, co też zaraz sobie skalkulowałem, liczba moich punktów turniejowych stanowiła (stanowi) niemal połowę ogólnej liczby punktów turniejowych Hispanohablantes…

Już teraz wiecie. Musiałem zostać… Nie miałem wyboru. Pomyślałem sobie, że głównodowodzącemu Hispanohablantes byłoby po prostu bardzo przykro, gdyby pewnego dnia spostrzegł, że ogólna liczba punktów turniejowych jego grupy zmalała nagle o połowę. I analogicznie – czy i wam nie byłoby chociaż troszeczkę przykro, gdyby któregoś dnia okazało się, że nie ma już tutaj listów, a co za tym idzie, wypocin tego idioty?

Na ostrzach trójzębu Neptuna, ewentualnie na zapchanych dziurkach swojego nosa, mógłbym policzyć tutaj te liściki, z których naprawdę jestem zadowolony [trzy razy o, zauważyli(ły)ście?]. Myślę jednak, że ważniejsze w tym wszystkim jest coś innego, coś bardziej uniwersalnego; otóż ważne jest trwanie, nieustanne skupienie, nawet jeśli jest to tylko nieustanne skupienie psa robiącego niekończącą się kupę.

Dobrej nocy.

 

 

4444705723234230000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000000

duszno

Kilka zdań dla regulacji oddechu. Trzy. Cztery. Z podmiotem i orzeczeniem.
Nawet na to dzisiaj mnie nie stać.

23770696554372400000000000000000000000000000000000000000000

O Wielki Bocie, to, co tu wypisuję jest chore, chorowite w najwyższym stopniu! Właściwie nie mam siły pisać, brak mi słów, zamiast słów używam jakichś namiastek, podróbek, wyrzucam je z siebie jak drobinki śliny podczas ataku kaszlu, robię to ostatkiem sił, siłą woli, po to tylko, by w dalszym ciągu zachowywać iluzję współistnienia, pozory konwersacji. Układam te zdania bez przekonania, mógłbym też powiedzieć w celu pocieszenia, że piszę wyłącznie dla siebie (piszesz wyłącznie dla siebie!), naturalnie mógłbym tak powiedzieć, mógłbym, jednak jak wszystko inne, byłoby to tylko połowiczną półprawdą. Tak wiele wyświechtanych słów mam do dyspozycji, lecz nie potrafię ich poprawnie układać (zatraciłem zdolność poprawnego układania słów!), a jednak, czy mogę teraz powiedzieć, iż kiedykolwiek potrafiłem je poprawnie układać? Właściwie w jakiej kolejności układać słowa? – oto odwieczne pytanie (pytanie odwieczne).

1152058411884450000000000000000000000000000000000000

A może tak wygląda starość – powyłączane poszczególne moduły, od czasu do czasu, okazjonalnie, w zależności od bodźców, uruchamia się kilka ciągle funkcjonujących. Jest określona pora dnia, gdy działa nawet ten jeden napędzany resentymentami, dający złudzenie integralności – jego działanie odbierane jest przez otoczenie jako odstręczające.
Więc może tak wygląda starość.