zygfryd
Kamienicę oglądamy teraz z różnych perspektyw. Natychmiast rzuca się w oczy jej wewnętrzna struktura. Wejścia-wyjścia. Nieruchome schody. Fundamenty podkopane przez czas o grubości ludzkiej skóry. Ramy okienne przy dokładnych oględzinach drżą. Na ścianach dostrzegamy plamki, wypuczone obszary, liszaje. Zachodzące na siebie klatki nie pozostawiają miejsca dla lokatorów. W balkonowych doniczkach dominują mlecze.
mączny świat
Mączny świat mojej matki, mączny świat mojej babki, mączny świat mojej drugiej babki, mączny świat wszystkich moich przodkiń. Mączny świat, w który wchodziłam nie bez obawy, dusząc się, krztusząc i pokasłując, natychmiast pragnąc uciec, ewakuować się stamtąd, cała ta garmażerka znienawidzona przeze mnie od najwcześniejszego dzieciństwa, wszystkie te wyroby domowej roboty wymagające od domowników wyjątkowej wyrozumiałości. Moja babka całe życie przesiedziała w kuchni, przez całe życie chowała się za mącznymi potrawami, które z obleśnym mlaskaniem zachwalał mój ojciec. Moja matka, idąc za przykładem mojej babki, na swój sposób organizowała z kolei swój mączny świat z nieodłączną stolnicą, wałkiem, szklanką i żółtkami jajek. Moja matka przez całe życie wykpiwała się mącznymi potrawami, starając się nie zadawać sobie pytań metafizycznych. Moja matka w chwili stresu po prostu wyciągała z dolnej półki kilogramowe opakowanie, z furią rozrywała papier, po czym jak Piaskun ciskała garścią mąki, wzniecając przy tym tumany duszącego pyłu.
drzewadrzewadrzewa
To nie ludzie, a drzewa stanowią najwyżej rozwiniętą formę życia. Ziemia istnieje dla drzew, nie dla ludzi (inteligencja drzew wynikająca ze stabilnej, prostej i trwałej formy, jaką obrały). Ludzie nie potrafią egzystować bez drzew, drzewa z łatwością mogą się obyć bez ludzi. Kiedy nie będzie ludzi, będą drzewa.
Listy z Tydelii 