o upadaniu gatunków
– Co ty tam mażesz?
– Mażę o śmierci.
Wskakując w środek programu przyrodniczego; ptak na gałęzi, nie pamiętam gatunku, zbliżenie, ujęcie z profilu, według lektorki zmęczony długą wędrówką i głodny. Szlak migracyjny zahacza o te pustynne tereny, dlatego warto wykorzystać nadarzającą się okazję. Okazją okazuje się niczego nieprzeczuwający pająk kręcący się bez sensu wokół naskalnego zagłębienia, jego ruchy (migawkowe ujęcie) przyciągają uwagę ptaka. Jeszcze tylko analiza sytuacji, przekrzywienie łepka, ostatnie zerknięcie – i już drapieżca podlatuje, by pochwycić swą ofiarę. Takiego rozwoju wypadków spodziewałem się od samego początku; znany schemat, ograny do cna. Widziałem tego typu sytuacje już tysiące razy i za każdym razem z góry znałem zakończenie; wystarczyło umieścić na gałęzi ptaka, a następnie pokazać ofiarę. Ofiarą jest ptak.
Ani on, ani ja nie spodziewaliśmy się takiego rozwoju wypadków, ergo: nie dostrzegliśmy w porę zagrożenia. Nie byliśmy wystarczająco skoncentrowani, nie uważali. Jestem niemile zaskoczony, widząc ptaka ginącego w rozwartej paszczy węża (gatunek wykorzystujący zakończenie ogona jako imitację pająka).
PS
Bezpowrotnie minęły te dni, kiedy podążałem za jedną frazą, jednym słowem. Potrafiłem rozwijać i nie byłem zniesmaczony rozwijaniem. Mówiłem. Nie unikałem mówienia.
ładne
Mniszek lekarski (nazwa akademicka: Taraxacum spp. Lub Taxacum officinale) to roślina kwiatowa i gatunek fileta (Taraxacum) z koszykówki. Jest to powszechne zioło na Islandii i może dorastać do 1000 m nad poziomem morza. Jest podzielony na kilka gatunków. Po kwitnieniu mniszek lekarski zamyka kosz z kwiatami, a następnie otwiera go ponownie, gdy nasiona są w pełni dojrzałe i nazywa się kalusem. Nasiona mniszka lekarskiego mają włosy z planktonu i mogą przejść długą drogę. Korzeń to korzeń marchwi. Nadęty mniszek lekarski nazywany jest kołnierzem oczekującym (uciąg lub uciąg).
[Túnfífill via ¡Tłumacz, Google!]
Jak już wspominaliśmy poprzednio – czytał Homek – ów ciekawy gatunek czerpał energię z wyładowań elektrycznych, powstających regularnie w wąskich dolinach i oświetlających noc białym i fioletowym światłem. Możemy sobie wyobrazić, jak ten ostatni z wygasających gatunków Nummulitów zbliża się powoli do powierzchni, jak szuka drogi do bezkresnych moczarów w lasach przesiąkniętych deszczami, gdzie błyskawice odbijają się w pęcherzykach na powierzchni bagien, i jak opuszcza ostatecznie swój pierwotny żywioł.
Listy z Tydelii 